هر آدمی
شاید در عمرش فقط یک بار می‌تواند
کسی را به تمامی دوست بدارد
تمامش را ...
حتی تیرگی‌هاے روحش را بپرستد ...
خدا بسازد از آدمی که می‌داند آسمانی نیست ...
نگاهش کند و دلش ضعف برود
و بی آن که داشتن یا نداشتن آغوشش چندان مهم باشد
از حال خوب او به آرامش برسد ...
محو شود
پنهان شود
گم شود در زوایاے تنِ او
حتی اگر به نگاهی از دور قناعت کند ...
دل خوش کند حتی به بوسه‌هاے ناممکن قبل از خواب ...
به عکسی روے گوشی موبایلی ...
هر کسی ...
شاید فقط یک بار ...
با یک آدم ...
پرنده می‌شود...

اگر میخواهید یک نفر را
بُکُشید
پیشنهاد میکنم اول به او محبت کنید
خاطره بسازید
ساعتها با او وقت بگذرانید
غافلگیرش کنید،به هر بهانه اے...
شادے اش را باعث شوید،برایش سنگ صبور باشید
اینگونه زنده اش میکنید،
و دقیقا زمانی که جز شما کسی را
در زندگی اش ندارد ،رهایش کنید!!!
او را در بدترین شرایط زندگی اش
درست وقتی که به شما بیش از هر کس دیگرے نیاز دارد
تنها بگذارید!
ترجیحا این رفتنتان هم بدون دلیل باشد
بی هیچ حرفی
بدون خداحافظی!
در آخرین مسیجتان هم برایش آرزوے خوشبختی کنید!
شک نکنید او خواهد مرد
هر روز از نو ..
هر روز از نو می میرد و
تا عمر دارد آن آدم سابق نمی شود!!!