از ما مدزد خویش به بیگانگان مرو
دزدیده سوی غیر نظر می‌کنی مکن...8->

جانِ دل!
باور كن من هم دوست دارم جمعه ها آرامتر نفس بكشم؛
چای زعفران دم كنم با چند دانه هِل و با خیالی آسوده تكیه كنم به دیوارِ خیالت!
فكر كنم،
فكر كنم،
فكر كنم...
و لا به لای دریای دلتنگی هایم؛
ناگهان بیایی و بگویی:
هفته بدونِ منِ سختی بود جانم،
"جمعه‌مان" بخیر...!

شب آرزوها فقط اون آهنگ خواجہ امیرے کہ میگہ؛

" تو رو آرزو نکردم این یعنے نهایت درد
خیلے چیزا هست تو دنیا کہ نمے شہ آرزو کرد.."

گاهی دلتنگى
شبیه دیدن عکسی قدیمی
میان آلبوم خانوادگی ست،
شبیه پیداکردن نوشته ای غبارگرفته
از زیر فرش های کفِ اتاق،
چیزی مانند بوی کمرنگِ عطر
از شیشه ی خالی ادکلن مورد علاقه ات،
دیدن شاخه گلی خشک
میان صفحات کتاب قطوری که
مدت ها بازش نکرده ای،
خواندن دوباره ی کارت پستال های نَم کشیده
و ملاقات اتفاقی با چهره ای که سال ها پیش همسایه ات بوده ...
ما در گذشته هایمان زندگی می کنیم
و همیشه جسممان به ناچار
به روزهای بعدی منتقل می شود.

میشود بین دو دستت یك بغل جا واكنے؟
غیر من، هر دلبرے را تا ابد حاشا كنے؟