بسیار بسیار این متن عالیست . لطفا با تامل بخوانید... و منتشر و پست کنید که همه عزیزان بدانند و با توکل و امید به خدا همه مشکلات حل شود...

یک_آیه_یک_تدبر 317
وَلِلَّهِ جُنُودُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَزِیزًا حَكِیمًا (7 -فتح)

کرونا!
تو کدامین سرباز نامرئی خدا هستی که در سال موش همه را از ترس جان‌شان چون موش در لانه‌ی خود پنهان کرده‌ای؟

کرونا!
هر چه هستی و به دست هر که و برای هر چه درست شده‌ای من نمی‌دانم، ولی این را می‌دانم که بدون اذنِ خدا وقتی برگی از درختی نمی‌افتد تو هم بدونِ اذن خدا نمی‌توانی جان یک نفر را بگیری، چه زیرکانه و ماهرانه از دست نخبگان دوران فرار می‌کنی و در سراسر جهان جولان می‌دهی.

کرونا!
تو کدامین سرباز نامرئی خدا هستی که همه‌ی خلایق را بدون نگهبان در خانه‌هایشان حبس و زندانی کرده‌ای؟ تو کدامین سرباز خدا هستی که پیشرفته‌ ترین آزمایشگاه‌های دنیا را در کشتنِ خود عاجز ساخته‌ای؟

وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِینَ فِی الْأَرْضِ وَلَا فِی السَّمَاءِ ۖ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ (22 - عنکبوت)
و شما هرگز خدای قادر مطلق را در زمین و آسمان نمی توانید عاجز کنید و جز خدا نگهبان و یاوری ندارید.

کرونا!
تو کدامین سرباز نامرئی خدا هستی که ویلانشینان را امسال در شمال، از رفتن به ویلای‌شان محروم ساختی؟
تو کدامین سرباز خدا هستی که بی‌سر و صدا و بدونِ این‌ که چشمی بتواند تو را ببیند در قوی‌ترین مکان‌های محافظت‌ شده توسط نگهبانانِ مسلح نفوذ می‌کنی؟

تو کدامین سرباز خدا هستی که زندگی را بر ما چون روز قیامت نموده‌ای که مادر از فرزند خویش فرار می‌کند و پدر از فرزندش با فاصله می‌نشیند که مبادا بمیرد.
تو کدامین سرباز خدا هستی که چنین عدالتی داری و در کشتن، فقیر و غنی، رئیس و وزیر، کارگر و گدا نمی‌شناسی؟

تو کدامین سرباز خدا هستی که ثروتمندان، دیگر ثروت‌شان در بیمارستان خصوصی هم برای دفعِ شرّ تو کفایت‌شان نمی‌کند و برای اولین بار ثروت‌شان را پشتوانه‌ی زندگی خود نمی‌بینند.

تو کدامین سرباز خدا هستی که ما انسان‌ها بیشتر از آن سگ و گربه‌ای که از کنارمان می‌گذرد از گذشتنِ یکدیگر از کنار هم می‌ترسیم؟

تو کدامین سرباز خدا هستی که قوی‌ترین سهام و ثروت ثروتمندان جهان با شنیدن نام تو و فهمیدنِ نرفتن‌ات بزودی، لرزه بر تن‌شان انداخته‌ای و ثروت و سهام‌شان را یکباره فرو ریخته‌ای؟

تو آمده‌ای تا خلایق را به جرم‌شان در خانه‌هایشان بدست خویش زندانی کنی، زندانی به وسعت دنیا بدون هیچ زندان‌بانی!!!!

هر زندانی باید در زندان، در خلوت خود رود و به گناهی که انجام داده تا زندانی شده است فکر کند. تو آمده‌ای تا قدرت خالق‌ات را بر مخلوقاتش نشان دهی. آمده‌ای پاسخ دهی سؤال و رفعِ شبهه کنی کسانی را که می‌گفتند اگر پولدار باشی درمان می‌شوی، تمام بیماری‌ها برای فقرا و تمام نعمت‌ها برای ثروتمندان است، اگر پولدار باشی از دنیا لذت می‌بری و....

تو آمده‌ای تا بچشانی بر ما درد نیازمندان و بستگانی را که در اطراف ما سال‌های قبل بودند ولی ما آن‌ها را به هر بهانه ای نمی‌بینیم در حالیکه از شرم نداشتنِ لباس نو و شیرینی و تنقلات، عید نوروز در خانه، خودشان را حبس می‌کردند و از عید نفرت داشتند و زمانِ عید در به روی خود می‌بستند.

تو آمده‌ای بر ما بچشانی درد خانه‌نشینی ایتام و نیازمندان را.

کرونا!
تو آمده‌ای تا مجلس ختمی بر مردگان‌مان برگزار نکنیم، در تشییع جنازه‌های همه‌ی‌ ما، فقط چند نفر باشند. مراسم تشییع جنازه و مجلس ختمی برای مرده‌ای درکار نباشد تا همه مردم در مرگ یکسان بمیرند و فقیر و غنی یکی باشند.

تو آمده‌ای بزرگ‌ترین حقیقت زندگی‌مان را که مرگ‌مان بود بر ما نزدیک کنی و نشان‌مان دهی که دست از آرزوهای خود برداریم و بدانیم مردن، زیاد هم دور از ما نیست و برای مردن، همیشه رفتن به میدانِ جنگ نیاز نیست، کافی است اینروزها یکبار بازار بروی و ببینی که بازار میدان جنگ است.

تو آمده‌ای که بر بشر نعمت سلامتی‌اش را یاد آوری کنی و بگویی خدایِ تو به تو، رفاه و لذت بدهکار نیست و ای بنده! این تو هستی که به خدایِ خود تا زنده‌ای شکر نعمتش را بدهکاری.
‌
تو آمده‌ای که به یاد بیاوری خدایی را که ما فراموشش کرده بودیم و تا مأموریت خود را در سراسر جهان تکمیل نکنی و ما را متنبّه نسازی و خدا را به یادمان نیاوری و به سوی او دلهای‌مان را برنگردانی، بعید است از ما خداحافظی کنی!!!

کرونا،
آمدنت هشدار بود،
ماندنت یادآوری بود،
رفتنت درس عبرت ازخود بجای خواهی گذاشت!!!
اما میدانم، عبرت گیرندگان کم اند و پس از رفتنت، دوباره فراموش می کنن که آمده اند تا قیمتی زندگی کنند نه به هرقیمتی زندگی کنند.

خدایا، آن دم که تو را ندا می کنم، صدایم را بشنو و چون تو را می خوانم، پاسخم ده و چون با تو راز می گویم، مرا دریاب که به سوی تو گریخته ام و پیش روی تو ایستاده ام. پریشان و گریان و امیدوار، چشم امید به سوی تو دوخته ام، به سوی تو که از درونم آگاهی و از راز دلم با خبری. خدایا، اگر من لایق رحمت تو نیستم، ولی تو سزاوار لطف و کَرَم بی پایانی
[؛ پس مرا از لطف و کَرَمت بی نصیب مساز، ای مهربان ترین].