خدایا بیا و دست مرا بگیر و با خودت به ساحل امن آرامشت ببر
دلم هوای روزهای بکری را دارد که دست هیچ اشتباهی دامنش را نگرفته بود
بیا و جایی دورتر از آدمها
قلب آشفته‌ام را بتکان که از تپش نگرانی‌ها خسته است

تازه می فهمیدم رویا از جایی می آید و واقعیت از جایی دیگر
رویا مالِ دیگران است و واقعیت مالِ خودمان
رویاها مشترک اند اما موقع رو به رو شدن با واقعیت تنهای تنهاییم.

می گویند
بهاری هست ... زندگانی هست
اما مرا میان پاییزی ترین کلبه ی خرابه ای در بند کرده اند
و هیچ بهار نمی آید سراغم گیرد
می ترسم نرسم به او
زردی اگر امان دهد باد اگر رخصت
پاهایم میل رفتن دارد
اما جاده حرف ها دارد با من
از بی رحمی
می پیچد ومی خمد و من اندر خم نخست
دلهره هایم را می شمارم