فهم نیازمند بلوغ فکری نه فقط در ذهن، بلکه
در سرتاسر وجود انسان است.
تحصیل کردن و مطالعه کردن قطعاً هدفی فراتر از انتقال داده‌ها دارد.

نباید هگل و کانت و مارکس و... بخوانی که
فقط هگل و کانت و مارکس بدانی.
می‌خوانیم که زندگی‌مان را تحمل‌پذیرتر کنیم،
می‌خوانیم که از فریب خشنودی ناشی از توهمات در امان باشیم، می‌خوانیم که به حیات‌مان نشئه‌ای دوباره ببخشیم.

اسفند که به پایان راه می رسد دیگر بوی نم باران، بوی سبزه و گل، بوی عود و اسپند،
بوی اسکناس های تا نخورده، بوی لباس های نو و بوی بهار را می شود،
به خوبی احساس کرد. در این رهگذر وقتی به پنجشنبه آخر سال می رسیم
یاد اهل قبور و چشم انتظاران جمعه آخر سال می افتیم، کسانیکه که دیگر در بین ما نیستند
و در این روزهای بهاری، جایشان تا همیشه برایمان رنگ خزان دارد.

می‌توان در ازدواجی ده سال مجرد بود !
می‌توان ساعت‌ها بدون بیانِ کلمه‌ای صحبت کرد
می‌توان با تمامِ دنیا خوابید و باکره بود ...

مذاکره با خاطرات، کارِ آسانی نیست.
چطور میشود بین
آن‌هایی که نفس نفس می‌زنند تا بازگو شوند و
آن‌هایی که تازه دارند پا می‌گیرند و
آن‌هایی که هنوز هیچی نشده، چروک خورده‌اند و
آن‌هایی که کلام، آسیاب‌شان می‌کند و تنها گَردی ازشان باقی می‌ماند، انتخاب کرد؟

راهِ از سر گذراندنِ دردِ انسان بودن، نه انکارِ آن بلکه تجربه‌ی آن است.
این است که اجازه دهیم وجود داشته باشد؛ اجازه دهیم باشد
بدون اینکه متوقفش کنیم یا آن را عقب نگه داریم، یا
در شکل‌های جدیدتر و مدرن‌ترِ مقاومت،
ادعا کنیم انسانِ "توسعه یافته" دردمند باقی نمی‌ماند.
این حرف‌ها چرند است.
با همین حرف‌هاست که به درد اجازه نمی‌دهید وجود داشته باشد
تا به خط هنجار شادی برگردید.