به چرک می‌نشیند
خنده
به نوارِ زخم‌بندی‌اش ار
ببندی.



رهایش کن
رهایش کن
اگر چند
قیلوله‌ی دیو
آشفته می‌شود.



□



چمن است این
چمن است
با لکه‌های آتش‌خونِ گُل
بگو چمن است این، تیماجِ سبزِ میرِ غضب نیست
حتا اگر
دیری‌ست
تا بهار
بر این مَسلخ
برنگذشته باشد.



□



تا خنده‌ی مجروحت به چرک اندر ننشیند
رهایش کن
چون ما
رهایش کن!

"احمد شاملو"

...
تقدیر من همیشه چنین بود

و شاید این طلسمی است

که تا همیشه دست نخواهد خورد

روزی کنار رودی

مردی کلید بختش

در آب

افتاد

و آن کلید را

شیطان ترین ماهی ها

بلعید

و سوی دوردست ترین دریاها گریخت

و یک نفر که پیش تر از من رسید

صیاد شاه ماهی من شد

و من دوباره دیر رسیدم

*

قلاب من گلوی مرا می درد

و تو به هیات پریان

در آب های دور

تنت را

می شویی.

"حسین منزوی"

از رنجی خسته‌ام که از آنِ من نیست
بر خاکی نشسته‌ام که از آنِ من نیست



با نامی زیسته‌ام که از آنِ من نیست
از دردی گریسته‌ام که از آنِ من نیست



از لذتی جان‌گرفته‌ام که از آنِ من نیست
به مرگی جان می‌سپارم که از آنِ من نیست.

شاملو

نمی دانم مشكل از كجاست !!!
از صبر یا كاسه ؟؟!!
این روزها . . .
زیاد لبریز می شود.