ادامه قسمت 1 ...........
سالی که گذشت .... برای من سال عشق بود، سالی که عشق رو دیدم. و چشیدم لحظه های بی نظیرشو ......و دیدم دیدم دیدم که عشق حقیقت دارد. عشق،دستانش بود که کار میکرد به جای قکرش، و فکری که قدرشو نمیدونستند...............خیلی شب ها و روز ها ..... با دستاش گریه کردم اما دل تنگی رو بهانه می کردم . آخه دلم نمیخواست غصه بخوره .
چقدررررر به فکر سلامتی هم بودیم........چقدر با هم گریه کردیم....راستی مگر عشاقی که همو دوست دارند کریه هم میکنند؟ آره ....... لعنت به فاصله ها .
امروز اصلا ندیدمش .... کار داشتم، ولی با خودم بردمش دادگاه ، ......................
اولین بهار عشفمه ، من تا حالا عشق رو در بهار ندیدم یکی دوروزه دیگه میبینمش ............فکر کنم از این بهار زیبا تر خدا خلق نکرده.
..... میروم کمی ببارم. مثل ابر های بهار .........دلم یه عالمه گریه میخواد................... یه دنیا رعدوبرق .....
من که می بارم .....سرمو میذاره روی شونه هاش .......یا روی دامنش ..... اشکامم با دستهای زیباش پاک میکنه ..... خب دیگه عشقه ...... نه نه نه معشوقه که از عاشق بیشتر درد کشیده .
دستشو می بوسم و روی پاهاش خوابم میبره .......

یک جُرعه شعر و موسیقی ناب...
دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم
از چه با دشمن جانم شده ام دوست،ندانم

غمم این است که چون ماه نو انگشت نمایی
ورنه غم نیست که در عشق تو رسوای جهانم

دم به دم حلقه ی این دامن شود تنگ تر و من
دست و پایی نزنم،خود ز کمندت نرهانم

سر پر شور مرا نه،شبی ای دوست به دامان
تا شوی فتنه ی ساز دلم و سوزِ نهانم

ساز بشکسته ام و طائر پر بسته،نگارا
عجبی نیست که اینگونه غم افزاست فغانم

سرو بودم،سر زلف تو بپیچید سرم را
یاد باد آن همه آزادگی و تاب و توانم

آن لئیم است که چیزی دهد و بازستاند
جان اگر نیز ستانی ز تو من دل نستانم

گر ببینی تو هم آن چهره به روزم بنشینی
نیم شب مستچو بر تخت خیالت بنشانم

که تو را دید که در حسرت دیدار دگر نیست
آری آنجا که عیان است،چه حاجت به بیانم؟

بار ده بار دگر ای شه خوبان،که بترسم
تا قیامت به غم و حسرت دیدار بمانم

مرغکان چمنی راست بهاری و خزانی
من که در دام اسیرم،چه بهارم،چه خزانم؟

گریه از مردم هشیار،خلایق نپسندند
شده ام مست که تا قطره ی اشکی بفشانم

ترسم اندر بَرِ اغیار بَرم نام عزیزت
چه کنم؟بی تو چه سازم؟شده ای ورد زبانم
عماد خراسانی